Ἐπί τῇ συμπληρώσει εἰκοσαετίας ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως (+1991) τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γέροντος Θεοδοσίου (Μάκου), Ἱδρυτοῦ καί Πνευματικοῦ τῆς Ἱερᾶς γυναικείας Μονῆς τῶν ἁγίων Μάρθας καί Μαρίας, ἀδελφῶν τοῦ Ἁγίου καί δικαίου Λαζάρου, ἐν Βηθανίᾳ, ἐτελέσθη τήν Παρασκευήν, 9ην Σεπτεμβρίου, (ν.ἑ.), ἐν μέσῳ τῆς Ἀδελφότητος τῶν μοναζουσῶν, προσελθόντων πιστῶν καί προσκυνητῶν ἐκ Ρωσίας καί Ἑλλάδος, ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία καί ἀκολουθία τοῦ Μνημοσύνου εἰς τόν ναόν τῆς Μονῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βόστρων κ. Τιμοθέου. Κατά τήν θείαν Λειτουργίαν συμπροσηυχήθησαν ὁ Σεβασμ. Ἀρχιεπίσκοπος Θαβωρίου κ. Μεθόδιος, Πρόεδρος τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἱεροῦ Κοινοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου καί ἂλλοι κληρικοί.

Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Τιμόθεος, εἰς τήν ὁμιλίαν του, ἀνεφέρθη εἰς τάς ἀρετάς, διά τῶν ὁποίων ἐκοσμεῖτο ὁ Γέρων Θεοδόσιος, τήν παιδιόθεν ἀφοσίωσίν του εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τάς παραδόσεις τῶν πατέρων, τήν ἒνταξίν του εἰς τήν χορείαν τῶν ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, τήν ἒνθεον μοναχικήν πολιτείαν καί ὑποδειγματικήν νηστείαν καί φιλακολουθίαν του, ἀκόμη καί εἰς ὑψηλάς ἐκκλησιαστικάς ἀποστολάς ἐκτός τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, τήν ὁποίαν ἐσέβοντο οἱ συναναστρεφόμενοι τόν Γέροντα, τήν πιστότητά του εἰς τά ἰδανικά τῆς Ἀδελφότητος καί τά Πανάγια Προσκυνήματα, τά ὁποῖα ὑπηρέτησεν ἐνζήλως καί εὐόρκως μέχρι τελευταίας του πνοῆς, τήν χαρισματικήν ἐμπιστοσύνην, τήν ὁποίαν ἀπέπνεεν εἰς τά πνευματικά του τέκνα, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων εἰσῆλθον εἰς τάς τάξεις τῶν μοναχῶν καί ἀνῆλθον εἰς τάς βαθμίδας τῆς Ἱερωσύνης, τήν ἐν κόσμῳ ἂσκησίν του, χάριν εἰς τήν ὁποίαν ὁμόδοξοι, ἑτερόδοξοι χριστιανοί καί ἀλλόθρησκοι τοῦ ἀπέδιδον τιμήν καί σεβασμόν, εἰς σημεῖον ὣστε νά τυγχάνῃ ἰδιαιτέρας δοχῆς εἰς τά γραφεῖα καί τάς οἰκίας ἀνωτάτων ἀξιωματούχων τῆς Ἰορδανικῆς Κυβερνήσεως καί αὐτοῦ τοῦ βασιλέως Χουσεΐν Ἲμπν Ταλλάλ καί τῶν λοιπῶν μελῶν τῆς βασιλικῆς Χασιμιτικῆς οἰκογενείας, παρά τῆς ὁποίας τῷ ἀπενεμήθησαν ἰδιαίτεραι τιμητικαί διακρίσεις καί προνόμια. Ἐν συνεχείᾳ, ὁ Σεβασμιώτατος, ἐτόνισεν τάς ἀναριθμήτους εὐεργεσίας τοῦ Γέροντος πρός τούς κατοίκους τῆς Βηθανίας καί πρός πάντας τούς χρήζοντας βοηθείας, τήν θεάρεστον ἐλεημοσύνην του, ἡ ὁποία γενομένη ἐν τῷ κρυπτῷ, ἐφανερώθη κατά τήν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ του, ὃταν τό πλῆθος τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς Βηθανίας καί περιχώρων, ὁμοδόξων καί ἀλλοθρήσκων, τό ὁποῖον προσέτρεξεν ἳνα τοῦ ἀποδώσῃ τόν ὓστατον χαιρετισμόν, ἀπαριθμοῦσε τάς καλωσύνας καί ἀγαθοεργίας του. Ἐπίσης, ἐξῆρε τήν πλουσίαν καί ἀνιδιοτελῆ ἀγάπην, τήν ὁποίαν προσέφερεν πρός κάθε ἀδελφόν καί συνάνθρωπον, ὁ ὁποῖος πλησίον αὐτοῦ εὓρισκεν καταφύγιον καί παρηγορίαν καί μετά τῆς ὁποίας ἒδιδε τήν ἂφεσιν καί συγχώρησιν καί εἰς αὐτούς τούς κατά καιρούς συκοφάντας του, τονίζοντας καί θέτων εἰς ἂμεσον ἐφαρμογήν τήν ἀρχήν, ὃτι «ἐπειδή ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν, ὁ ὀρθός χριστιανός πρέπει νά συγχωρῇ καί νά συνδιαλέγεται μετά πάντων ἀνθρώπων, μετά τῶν ὁποίων ἒχει διαφοράς, πρίν δύσει ὁ ἣλιος». Ἐν τέλει ὁ Μητροπ. Τιμόθεος ἐξέφρασεν τήν πεποίθησιν ὃτι ἐφ’ ὃσον «δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι καί ἐν Κυρίῳ ὁ μισθός αὐτῶν» καί πολλοί ἀναφέρονται εἰς τάς μετά θάνατον διηγουμένας θαυματουργίας εἰς ὃσους ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβείαν του πρός Κύριον, ἀναμφιβόλως ἡ ψυχή τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου, ἀγάλλεται μετά τῶν Δικαίων καί τῶν Ἁγίων εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

Ἠκολούθησεν λιτανεία πρός τόν τάφον τοῦ Γέροντος καί ἐπιμνημόσυνος δέησις ἐπ’ αὐτοῦ, μετά τήν ὁποίαν, ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη, Μοναχή Εὐπραξία μετά τῶν ἀδελφῶν, ἐδεξιώθησαν πάντας τούς παρευρισκομένους καί προσκυνητάς εἰς τήν τράπεζαν τῆς Μονῆς.